Svake godine, u trenutku kad oktobar nastoji da se pretvori u novembar masa ljudi, za Sve Svete, Duhove ili Dan mrtvih posjećuje svoje preminule, odnosi im cvijeće ili ih se jednostavno prisjeća ovako kako ja želim da se prisjetim sve većeg orkestra koji se okuplja na nebu za konačnu, veliku svirku. Uz obaveznu ogradu da ću nekoga sigurno propustiti da pomenem i nadam se da će ti duhovi prihvatiti izvinjenje i neće me pohoditi u gluho doba.

Svaki dobar rock sastav definitivno ovisi o pouzdanoj ritam sekciji. I onda pogledam tu impresivnu ekipu bubnjara koja se okupila na jednom mjestu. Čim pomenemo bubnjare prvi nam na pamet pada Goran Ipe Ivandić koji je pod, još uvijek nerazjašnjenim okolnostima, poginuo pri padu sa jednog beogradskog hotela. Ni do danas se ne zna da li je početkom 1994.godine legendarni bubnjar “Bijelog dugmeta”, pao, skočio ili je gurnut. Sve se desilo uoči pravoslavnog Božića. A uoči nove 2013.godine zauvijek je otišao Zoran Grabovac, bubnjar grupe “Bolero”. Prije nekoliko godina preminuo je i Faris Arapović, bubnjar “Zabranjenog pušenja”, a nešto kasnije i Dražen Janković (poznat kao Seid Little Karajlić), klavijaturista ovog benda i rođeni brat Neleta Karajlića. Među preminulim bubnjarima nalaze se čak dva bubnjara “Novih fosila”. Prvo Slobodan Momčilović Moka, osnivač ovog benda, a kasnije i Nenad Šarić. Zatim vrhunski bubnjar nevjerovatnog osjećaja Dragoljub Đurićić koji je prošao i kroz “YU grupu” i kroz “Leb i sol” i kroz “Kerber” i kroz prateći sastav Zdravka Čolića. Ta bubnjarska baterija sigurno ne bi bila potpuna bez Đorđa Kisića, originalnog bubnjara “Indexa”,kao ni bez Vladimira Furdulja Furde koji je prošao kroz “Elipse” i “Korni grupu”. Svakako je tu i Čavke, bubnjar “Električnog orgazma”, a zatim i Tigran Kalebota, bubnjar “Psihomodo popa”. Najsvježiji dodatak bubnjarskoj ekipi je Raša Đelmaš, bubnjar i “Yu Grupe” i “Pop mašine” i osnivač i vođa grupe “Zebra”. On je preminuo prije svega dva dana, računamo li trenutak pisanja ovog teksta.

Kad već pričamo o ritam sekciji tu su izuzteno važni bas gitaristi. Definitivno prerano je otišao Aljoša Buha, basista “Kongresa” i “Crvene jabuke”, čovjek koji je bio prva žrtva one strašne nesreće koju je “Jabuka” doživjela. Svakako se treba prisjetiti Nene Jeleča koji je radio sa “Vatrenim poljupcem” i “Bombaj štampom”. Pa onda Šefko Akšamija jedan od osnivača “Indexa”. Odnedavno im se pridružio i Miša Aleksić, originalni bas gitarista “Riblje čorbe”. A znatno prije je otišao originalni bas gitarista “Parnog valjka” Nenad Zubak. Kada je preminuo dugogodišnji bas gitarista “Regine” Denis Čabrić oni su, iz pijeteta prema njemu, nastavili kao trio.

Za ritam su izuzetno važni i ritam gitaristi, s tim što oni često postanu i solo gitaristi. I obratno. U ovom orkestru svakako ima mjesta i za Enesa Bajramovića koji je prošao kroz “Ambasadore” i osnovao “Cod” te ostavio iza sebe nekoliko vrhunskih kompozicija. Među nama nema više ni osnivača, vođe i gitariste “Ambasadora” Slobodana Vujovića, koji, eto uz Enesa prati taj neuhvatljivi nebeski ritam. Može im se, uz bok, prdiružiti i Edo Mulahalilović koji je je slavu stekao sa grupom “Hari Mata Hari”, a onda nastavio sam. Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu stradao je i klavijaturista grupe “Merlin” Mustafa Nurak Bugi. Žrtva rata postao je i njihov bas gitarista Aleksandar Aćimović, te menadžer Kemo Bisić. Među mrtvim basisitima nailazimo i na Emira Čolakovića Emčiku koji je svirao bas u originalnoj postavi grupe “Valentino”.

A o solo gitaristima kao rock herojima da i ne govorim. U ovom našem orkestru svakako ima mjesta za jednog Slobodana Bodu Kovačevića, kao i za Rajka Kojića. A odendavno im se pridružio i Amir Bjelanović Tula, čovjek koji je svirao sa mnogima, a najpoznatiji je po svom radu sa grupom “Merlin”.

Ima tu i mnoštvo vrhunski klavijatura i klavijaturista. Od Laze Ristovskog, preko Đorđa Novkovića, pa sve do Enca Lesića i Rajka Dujmića. Ili jedna Margita Stefanović. Posebno mjesto inače pripada kompletnoj ekipi “Ekatarine velike” u sastavu Milan Mladenović, Margita Stefanović, Bojan Pečar i Ivica Vdović.

Poseban šmek zvuku ovog mrtvog orkestra mogli bi dati duvači i gudači. I tu bi se sigurno našlo mjesta za Krešimira Vlašića i njegovu trubu koja je obilježila zvuk “Ambasadora”. Kao i za Josipa Kovača iz pratećeg Balaševićevog benda i njegovu violinu.

A onda frontmeni. Red je da se prije svih prisjetimo onih koji su stvarali ovu scenu od samih njenih početaka, a više ih nema. Đorđe Marjanović, Miki Jevremović, Kićo Slabinac, Dragan Stojnić, Ivo Robić, Zvonko Špišić, Zafir Hadžimanov, Sabahudin Kurt, Minja Subota, Miralem Kruškić, Vedo Hamšić, Alaga Gagić, Branko Marušić Čutura, Boba Stefanović, Ivica Šerfezi i Karlo Metikoš. Nešto kasnije i Tomislav Ivčić. Slijede i vokalni solisti raznih sastava kao što je Selver Brdarić koji je pjevao sa grupom “Cod”. Pa nikada do kraja žanrovski definisani Fadil Toskić. Takođe i Edin Tahirović, vođa banjalučkog “Dinara”. Onda i Marinko Madžgalj i glumac i pjevač iz “Flamingosa”. Takođe i Dušan Prelević. Ali ako već pričamo o pjevačima onda je samo jedan Pjevač sa velikim P – Davorin Popović, a zatim i Vladimir Savčić Čobi, čuveni vokal grupe “Pro arte”. A ne treba zaboraviti ni multiinstrumentalistu Adija Lukovca.

Ekipu hard rock pjevača prevodi Sergio Blažić, originalni pjevač “Atomskog skloništa” koji se godinama borio sa rakom tako što se držao za mikrofon. Rame uz rame sa njim je i Boris Aranđelović, prepoznatljivi vokal grupe “Smak”. Možda ipak prednost treba dati Draženu Ričlu koji je prošao kroz “Elvis J. Kurtovich” i “Crvenu jabuku” da bi u svojim ranim dvadesetim postao žrtva saobraćajne nesreće. Kao što je nastradao i Toše Proeski. Pa onda Vlada Divljan, a i Neša Radulović vođa “Poslednje igre leptira”, pa i Delča kojeg pamtimo sa radom sa grupom “U škripcu”. Ova priča ne bi bila potpuna da ne pomenem Batu Vraneševića iz “Laboratorije zvuka”. Pa Vlatko Marković iz skoro zaboravljene grupe “Iver”. Ima tu mjesta i za Krešimira Blaževića osnivača “Animatora” koji nije dočekao ni svoju pedesetu godinu. Negdje tamo u nekom ćošku po svojim žicama prebiraju Đorđe Balašević i Kemal Monteno i konačno izvode taj dugo dogovarani duet. Naravno, njihova priče ne bi bila potpuna da im se nije pridružio i Arsen Dedić. Pomenimo i Faruka Jažića uz ovu ekipu. Kao i nesretno i tragično nastradalog Slobodana Samardžića. Pridružio im se odnedavno i Oliver Dragojević koji se prati na klavijaturama. A da bi mediteranski šmek bio što prisutniji našlo se tu mjesta i za Đelu Jusića. I još malo splitskog repa i hip hopa uz pomoć Dine Dvornika. A kad već pominjemo repere dva od tri originalna člana crnogorske rep grupe “Monteniggers” su preminuli u roku od tri godine krajem devedesetih. U pitanju su Duško Nikolić i Nebojša Saveljić.

Svemu se dodaju anđeoski glasovi dama kao što su Lola Novaković, Majda Sepe, Ana Štefok, Jadranka Stojaković, Ljupka Dimitrovska i Đurđica Barlović, te prekrsani tenor trogirskog slavuja, Vinka Coce. Posebna solo dionica ostavljena je za Donnu Ares.

A pred jutro kad dernek uzme maha i kada i anđeli na umornim glavama moraju pridržavati već dobro zaljuljane oreole eto i majstora fešte – narodnjaka. I Toma Zdravković i Silvana Armenulić, pa oba Šabana i Bajramović i Šaulić, a svakako i Louis. Za one hard core folkere tu je Sinan Sakić. Uz njih su tu još i Amir Nino Resić, Džekson Curi i čitava plejada sevdalija predvođena Zaimom Imamovićem, Safetom Isovićem, Himzom Polovinom, Zehrom Deović, Nadom Mamulom, Eminom Zečaj, a odnedavno i onim mlađim Imamovićem – Nedžadom. A zanimljivo je da su oba pjevača dvije grupe “Mostar Sevdah Reunion”, i Ilijaz Delić i Milutin Sretenović Sreta preminuli u razmaku od svega nekoliko godina.

Sigurno ste primjetili da u ovom pregledu nisam pomenuo nikoga od svjetkih muzičkih zvijezda koje nas još od pedesetih godina prošloga vijeka napuštaju. Bilo bi previše i predugačko. Njih se namjeravam prisjetiti naredne sedmice.